CALENDARIO / Calendario Cinquepani PL

październik 2012

10 październik 2012

ROK B 2012

1/10 Pn. XXVI O.Z. [II]

(ws: św. Teresy od Dzieciątka Jezus, dziew. i dokt., † 1897)

Hi 1,6-22; Ps 16; Łk 9,46-50

Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki Łk 9,48

Nie można ani na chwilę wątpić, że najgorętszym pragnieniem Serca Jezusowego jest, abyśmy się stali małymi dziećmi w naszym życiu duchowym.

2/10 Wt. ŚWIĘTYCH ANIOŁÓW STRÓŻÓW

Wj 23,20-23; Ps 90; Mt 18,1-5.10

Oto ja posyłam anioła przed tobą Wj 23,20

Aniołowie otaczają ludy i narody, idą za nimi krok w krok, biorą udział w ich radościach, cierpieniach i potrzebach, krzepiąc ich, opiekują się nimi i udzielając pomocy.

3/10 Śr. XXVI O.Z. [II]

Hi 9,1-12.14-16; Ps 87; Łk 9,57-62

Ty idź i głoś królestwo Boże Łk 9,60

Modlitwa jest uprzywilejowanym środkiem zjednoczenia z Bogiem i uświęcenia, ale pod warunkiem, że wniesiemy i swój wkład.

4/10 Czw. XXVI O.Z. [II]

(ws. św. Franciszka z Asyżu, zaokn., † 1226)

Gal 6,14-18; Sal 15; Mt 11,25-30

Io vi darò ristoro Mt 11,28

Ceńmy wysoko sakramenty święte. Nie wyschną te źródła łask, choćbyśmy o nie dbać przestali, choćbyśmy je znieważyli. Są to pociechy nasze w życiu i po śmierci.

5/10 Pt. św. FAUTYNY KOWALSKIEJ

Hi 38,1.12-21; 40,3-5; Ps 138; Łk 10,13-16

Kto was słucha, słucha Mnie Łk 10,16

Światu nie tyle potrzeba filozofów, co świętych, którzy wśród nas byliby żywym obrazem Zbawiciela.

6/10 Sob. XXVI O.Z. [II]

(ws.d.: św. Brunona, prezb., † 1101)

Hi 42,1-3.5-6.12-17; Ps 118; Łk 10,17-24

Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie Łk 10,20

Pracować jedynie z pobudki podobania się Bogu, a nigdy nie chcieć świadka oka ludzkiego. Oto zasada przestrzegana przez świętych.

7/10 Ndz. XXVII O.Z. ROK B [III]

Hi 2,18-24; Ps 127; Hbr 2,9-11; Mk 10,2-16

Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela Mk 10,9

Czyż może być coś milszego dla serca dziecka, jak pozdrawiać ustawicznie swą Matkę z rozważaniem główniejszych wydarzeń z Jej życia, czy może być coś pożyteczneijszego dla zbawienia, jak ustwicznie wzywać pomocy Matki Miłosierdzia?

8/10 Pn. XXVII O.Z. [III]

Ga 1,6-12; Ps 110; Łk 10,25-37

Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko Łk 10,33

Pobożność jest to najdelikatniejszy kwiat i owoc najczystszej miłości, posunięty aż do oddania się i poświęcenia osobistego.

9/10 Wt. XXVII O.Z. [III]

(ws. bł. Wincentego Kadłubka, bp., † 1223)

Ga 1,13-24; Ps 138; Łk 10,38-42

Maria słuchała Jego słowa Łk 10,39

Grzech odpuścić może tylko jeden Bog. Serce to czuje instynktownie i kto inną drogą probuje wyzwolić się od grzechu, sam siebie łudzi, bo nie rozumie rzeczy Bożych.

10/10 Śr. XXVII O.Z. [III]

(ws.d: św. Dionizego, bp., i Towarzyszy, męczen., † sec. III; św. Jana Leonardiego, prez., † 1609)

Ga 2,1-2.7-14; Ps 116; Łk 11,1-4

Niech przyjdzie Twoje królestwo! Łk 11,2

Modlitwa publiczna w imieniu całego Kościoła jest nie tylko aktem czci, duszą ofiary i służby Bożej, lecz nadto środkiem do otrzymania łaski Bożej. Jest to zlota drabina, po której wznosi się adoracja i dziękczynienie, a zstępuje nieskończone Miłosierdzie Boże.

11/10 Czw. XXVII O.Z. [III]

Gal 3,1-5; kant: Łk 1,69-75; Łk 11,5-13

Kołaczcie, a zostanie wam otworzone Łk 11,9

Wznosząc się na skrzydłach wiary, aż do uwielbienia Trójcy Świętej, znajdujemy w modlitwie psalmami fundament dla nszego wychwalania Boga.

12/10 Pt. XXVII O.Z. [III]

Gal 3,7-14; Ps 110; Łk 11,15-26

Kto nie zbiera ze mną, ten rozprasza Łk 11, 23

Radość podwaja siły i zdolność do pracy, ożywia wolę i rozjaśnia umysł, tchnie inicjatywę i twórczość, rodzi zamiary wzniosłe i prowadzi do wielkich czynów, otwiera duszę na dobro, prawdę i piękno.

13/10 Sob. XXVII O.Z. [III]

(ws.: bł. Honorata Koźmińskiego, prezbitera, † 1916)

Gal 3,22-29; Ps 104; Łk 11,27-28

Błogosławione łono, które Cię nosiło Łk 11, 27

Niemniej skutecznym sposobem nabycia cnoty pokory jest rozważanie człoweiczeństwa Chrystusa i łączenie się przez wiarę z uczuciami jego najmiłosierniejszego Serca. Wszak On chce, byśmy uczyli się od Niego cichości i pokory.

14/10 Ndz. XXVIII O.Z. ROK B [IV]

Mdr 7,7-11; Ps 89; Hbr 4,12-13; Mk 10,17-30

Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg Mk 10,18

W cieniu krzyża wychowują się dusze słoneczne, dusze radosne, które są dobroczyńcami ludzkości. Spotkamy je wszędzie z nadmiarem radości, która się innym udziela. Jest w nich cos anielskiego, plynie z nich jakieś ciepło dobroczynne, któremu nie mogą się oprzeć najdziksze i najokrutniejsze umysły.

15/10 Pn. XXVIII O.Z. [IV]

(ws: św. Teresy od Jezusa, dziew. i dokt., † 1582)

Gal 4,22-24.26-27.31 - 5,1; Ps 112; Łk 11,29-32

A oto tu jest coś więcej niż Jonasz Łk 11,32

Posiadanie Boga przeznaczone jest tylko tym, którzy Go chcą, ponieważ Go kochają.

16/10 Wt. XXVIII O.Z. [IV]

(ws: św. Jadwigi Śląskiej, zak.., † 1243)

Gal 5,1-6; Ps 118; Łk 11,37-41

Dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę Łk 11,41

Wiara jest to potega, którą wprawdzie daje Bóg, ale z naszej strony winno być współdziałanie, bez którego Zbawiciel cudów nie czynił.

17/10 Śr. XXVIII O.Z. [IV]

(ws: św. Ignacego Antiocheńskiego, bp. i męcz., † ok. 115)

Gal 5,18-25; Ps 1; Łk 11,42-46

Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie Gal 5,22

Cechą istotną życia chrzescijańskiego jest radość, wypływajaca z panowania nad sobą i ze zjednoczenia z Bogiem przez miłość. Warunkiem radości prawdziwej jest więc miłość Boża, do której prowadzi zaparcie się siebie.

18/10 Czw. Św. ŁUKASZA, Ewangelisty [Ś]

2Tm 4,10-17; Ps 144; Łk 10,1-9

Przybliżyło się do was Królestwo Boże Łk 10,9

Często dusza – jak statek na morzu w czasie burzy – traci wszystko. Co stanowi jej siłę, piękność i wartość: maszt wiary bywa strzaskany, ster miłości zerwany, a całe mienie dobrych uczynków staje się pastwą bałwanów; zdaje się, że grozi już jej ostetczne rozbicie. Lecz dusza nie jest stracona, jeseli zaczepi się kotwicą ufności o wszechpotężne Miłosierdzie Boże.

19/10 Pt. XXVIII O.Z. [IV]

(ws.d.: bł. Jerzego Popiełuszki, prezb. i męcz.; † 1984; ws.d.: św. Jana da Brébeuf, Izaaka Jogues`a, kapł. i Towarzyszy męcz., † XVII w.; św. Pawła od Krzyża, prezb., † 1775)

Ef 1,11-14; Ps 32; Łk 12,1-7

Jesteście ważniejsi niż wiele wróbli Łk 12,7

Skoro mamy przeświadczenie, że Bóg jest w nas i działa w nas oraz troszczy się o nas, wówczas oddajemy się w Jego ręce ze słodką ufnościa i dochodzimy do doskonałego pokoju wewnętrznego i wielkiej pogody ducha.

20/10 Sob. XVIII O.Z. [IV]

(ws.: św. Jana Kantego, prezb.; † 1473)

Ef 1,15-23; Ps 8; Łk 12,8-12

Nie martwcie się, w jaki sposób macie się bronić Łk 12,11

Kto zyje pełnią nadziei i ufności, ten nie przestaje śpiewać hymnu pochwalnego na cześć nieskończonego Miłosierdzia Bożego. Ten wielbi Boga w tym, w czym On najbardziej zasługuje na naszą wdzięczność i uweilbienie.

21/10 Ndz. XXIX O.Z. ROK B [I]

Iz 53,2.3.10-11; Ps 32; Hbr 4,14-16; Mk 10,35-45

A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich Mk 10,45

Dobrem prawdziwym i jedynym jest tylko Bóg i Jego miłość na ziemi oraz posiadanie Go po śmierci. On tylko może zaspokoić pragnienia nasze i dostarczyć prawdziwej radości.

22/10 Pn. XXIX O.Z. [I]

(ws.: bł. Jana Pawła II, papieża, † 2005)

Ef 2,1-10; Ps 99; Łk 12,13-21

Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga. Łk 12,20

Radość to dźwignia i potrzeba życia, to siła i wartość życia.

23/10 Wt. XXIX O.Z. [I]

(ws.d.: św. Jana Kapistrana, prezb., † 1456)

Ef 2,12-22; Ps 84; Łk 12,35-38

Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie Łk 12, 3

Umysł przyrownać można do funkcji igły, która przeciąga nitkę przez tkaninę i wyszywa haft, który się tworzy z nitek, jaki są uczucia. One powinny pozostawać w nas i utowrzyć piękny haft, jako dopełnienie i wynik pracy umysłu.

24/10 Wt. XXIX O.Z. [I]

(ws.d. św. Antoniego Marii Clareta, bp., † 1870)

Ef 3,2-12; Iz 12,2-6; Łk 12,39-48

Wy też bądzcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie Łk 12,40

Miłość Boga pomnaża siły nasze do dobrego, udzielając nam niezwyciężonej mocy do zwalczania przeszkód i dodając niezwykłej zachęty do najwznoślejszych aktów cnoty.

25/10 Czw. XXIX O.Z. [I]

Ef 3,14-21; Ps 32; Łk 12,49-53

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Łk 12,50

Ufam tobie, Boże, którego inaczej nie mogę pojąć, jak tylko miłosiernym Ojcem, spoglądającym na mnie litośnie, chcacym wyrwać z nędzy mojej i usunąć wszelkie braki.

26/10 Pt. XXIX O.Z. [I]

Ef 4,1-6; Ps 23; Łk 12,54-59

Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich Ef 4,6

Winienem w stosunku do Boga być małym dzieckiem, z całym zaufaniem dać się prowadzić za rekę przez Ojca i z cała prostotą duszy wierzyć w to wszystko, co On mi objawił.

27/10 Sob. XXIX O.Z. [I]

Ef 4,7-16; Ps 121; Łk 13,1-9

Przyszedł i szukał na niej owoców, ale nie znalazł Łk 13,6

Wiara i zdrowy rozsądek mówi, że grzech jest nie tylko złem, ale złem jedynym, z którego jak ze źródła wypływają wszystkie inne nieszczęścia. Żadna potega świata nie ma mocy usunięcia tego zła. Jedynie tylko Bóg gładzi grzechy i w tym ujawnia największą swoja potegę i nieskończone swoje Miłosierdzie.

28/10 Ndz. XXX O.Z. ROK B [II]

Jr 31,7-9; Ps 125; Hbr 5,1-6; Mk 10,46-52

Jezus przystanął i rzekł: ”Zawołajcie go!” Mk 10,49

Niewątpliwie, wynalazki są rzeczą dobra i zgodną z wolą Boga, który powiedział: Zaludniajcie ziemię i czyńcie ją sobie poddaną (Rdz 1,28), ale nie wolno ufać wyłącznie swemu rozumowi, zapominając o Stwórcy i należnej Mu czci i chwale.

29/10 Pn. XXX O.Z. [II]

Ef 4,32 - 5,8; Ps 1; Łk 13,10-17

Bądzcie miłosierni Ef 4,32

Aby się z boga narodzić i być dzieckiem boga, trzeba uwierzyć i przyjąć chrystusa. Wiara wynosi duszę ponad cały świat przyrodzony i daje nam zwycięstwo nad światem oraz wprowadza w sferę, do której oczy świata nie sięgają.

30/10 Wt. XXX O.Z. [II]

Ef 5,21-33; Ps 127; Łk 13,18-21

Podobne jest do ziarna gorczycy Łk 13,19

Jeżeli Bóg jest Stórcą naszym, najwyższym Dobroczyńcą i Ojcem miłosiernym, samo elementarne poczucie sprawiedliwości domaga się, by Go miłować.

31/10 Wt. XXX O.Z. [II]

Ef 6,1-9; Ps 144; Łk 13,22-30

Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi Ef 6,2

Przedmiotem wiary jest Słowo Boże, czyli objawione nam prawdy Boże, które przyjmujemy, dlatego że Bóg je objawił i podał do wierzenia przez Kościół.